Św. Piotr Apostoł
Ewangelie zgodnie podają pewne informacje o Szymonie Piotrze. Miał brata Andrzeja, był z zawodu rybakiem, Jezus powołał go wraz z jego bratem, Andrzejem, jako pierwszych uczniów. Synoptycy nadto podają, że mieszkał w Kafarnaum i mówił z charakterystycznym galilejskim akcentem. Był żonaty i rzecz niezwykła, jego teściowa mieszkała z jego rodziną.
Jezus nadał mu symboliczne imię "Piotr", czyli "Skała" i obiecał, że stanie się "rybakiem ludzi". Kiedy synoptycy podają, że Piotr, wraz z innymi uczniami, został wysłany, aby głosił naukę, jego imię pojawia się na pierwszym miejscu na liście Dwunastu. Wszyscy trzej synoptycy podają, że przy przemienieniu Jezusa Piotr jako jedyny z apostołów zabrał głos. W przeciwieństwie do bogatego młodzieńca, który nie przyjął zaproszenia Jezusa, aby dołączył do grona uczniów, Piotr powiedział w imieniu grupy, że wyrzekli się bogactw. Wreszcie synoptycy zgadzają się co do przepowiedni Jezusa o zaparciu się Piotra i co do jej spełnienia się. Podstawowe fakty z jego życia są jednak w Ewangeliach w znacznej mierze upiększone. Synoptycy piszą, że Piotr został powołany przez Jezusa jako pierwszy spośród Dwunastu; przypuszczalnie dla całej grupy, specjalne informacje Jego przydomek "Skała" miał symbolizować "kamień węgielny", jakim miał być dla wspólnoty uczniów Jezusa (Mt 16,18). Inne dokumenty chrześcijańskie mówią o Kościele zbudowanym na fundamencie apostołów i proroków (Ef 2,20).
Wszystkie Ewangelie mówią, że Piotr był rzecznikiem grupy albo zadawał w jej imieniu Jezusowi pytania dotyczące Jego nauki, czy składał wyznanie wiary. Wskazywał "drogę" tym, którzy chcieli zostać uczniami, zalecając im "pokutę i chrzest". Nawet Paweł, który najwyraźniej chciał się przedstawić Galatom w najkorzystniejszym świetle, wyraża się o Piotrze jako zajmującym uprzywilejowaną pozycję we wczesnym Kościele. Kiedy Paweł po swoim nawróceniu po raz pierwszy przybył do Jerozolimy, naradzał się z Kefasem (Piotrem, Ga 1,18), którego, sądząc po kontekście uwag Pawła, niewątpliwie uważano za niekwestionowanego przywódcę.
Klemens, prawdopodobnie piszący z Rzymu pod koniec I w., donosił, że Piotr i Paweł "byli prześladowani i zamęczeni na śmierć". Jeżeli zgadzamy się z utożsamieniem "Babilonu" z Rzymem w 1 P 5,13, to możemy upatrywać w tym potwierdzenie pobytu Piotra w Rzymie (por. Dz 28,14-31). Ostatnie badania archeologiczne, prowadzone pod bazyliką Św. Piotra w Rzymie, odkryły dramatyczne świadectwo wczesnego sanktuarium poświęconego Piotrowi, które, jako zlokalizowane na starożytnym cmentarzu, było przypuszczalnie zbudowane nad jego grobem. Tradycja męczeństwa św. Piotra znajduje odbicie w J 21,18-19. Nie wiemy jednak, w jakich okolicznościach Piotr znalazł się w Rzymie, ani nie znamy szczegółów dotyczących jego śmierci. Jeżeli Piotr rzeczywiście podróżował do Antiochii i do Koryntu, to nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby udał się także do Rzymu.
[za: Encyklopedia biblijna]
Św. Paweł Apostoł
Paweł urodził się w Tarsie. Data urodzenia Pawła nie jest pewna, chociaż zwykle się przyjmuje, że urodził się około 10 r. po Chr. W Dz 22,28 Paweł twierdzi, że z pochodzenia jest obywatelem rzymskim. Znaczyłoby to, że odziedziczył obywatelstwo po ojcu (albo innym przodku). Obywatelstwo rzymskie zapewniało określone przywileje, m.in. prawo odwołania się do sądu cesarskiego. Znajomość greki potwierdza, że Paweł był Żydem z diaspory hellenistycznej, który czuł się swobodnie w miejskiej kulturze świata grecko-rzymskiego. Wierność wierze przodków była powodem jego dumy.
Przed nawróceniem Paweł prześladował uczniów Jezusa. W Dziejach czytamy, że "niszczył Kościół, wchodząc do domu porywał mężczyzn i kobiety i wtrącał do więzienia" (8,3). Paweł ścigał ich "nawet po innych miastach" (26,11), mając od arcykapłana upoważnienie do ekstradycji uczniów Jezusa z Damaszku (9,2; 22,5). Paweł prześladował chrześcijan z gorliwości o zachowanie tradycji przodków (Ga 1,14). Jako faryzeusza oburzało go nieprzestrzeganie Prawa przez uczniów Jezusa w życiu codziennym. Niewątpliwie uważał też utożsamianie Jezusa z Mesjaszem za karygodne bluźnierstwo. Paweł oczekiwał mesjasza triumfującego, a nie takiego, który dźwigał przekleństwo krzyża (Ga 3,13). Dla Pawła ukrzyżowany Chrystus był zgorszeniem (1 Kor 1,23).
Paweł nawrócił się niedaleko Damaszku. Chociaż doświadczenie o jego nawróceniu zostało przedstawione w formie opowiadania o powołaniu, podobnego do opowiadań o powołaniu proroków (por. Jr 1,4-40), spowodowało ono radykalną zmianę w życiu Pawła. Z tej nowej perspektywy ocenia swoje życie, "gdy jeszcze wyznawał judaizm" (Ga 1,13), i swoje osiągnięcia jako "Hebrajczyka z Hebrajczyków" jako "stratę" (Flp 3,4-11). Nawrócenie to nie wymagało jednak zwrócenia się do innego bóstwa (por. 1 Tes 1,9), ponieważ Paweł wyznawał Boga Pism hebrajskich przedtem i potem. Ponadto nawróceniu Pawła nie towarzyszył jakiś poważny uraz moralny. Paweł twierdził, że "co do sprawiedliwości legalnej" był "bez zarzutu" (Flp 3,6), zanim uznał Jezusa za Mesjasza.
Podkreśla się w niej nadnaturalne szczegóły: światło (jasność), głos z nieba oraz ślepotę Pawła i odzyskanie wzroku. Dla Pawła przełomowe znaczenie w jego życiu i działalności apostolskiej miało widzenie Pana i ukazanie się mu zmartwychwstałego Chrystusa (1 Kor 15,8). Widzenie to zrodziło w nim przekonanie, że ukrzyżowany Jezus jest Mesjaszem. Był także dowodem, że Bóg zrealizował swoje zamysły za pośrednictwem ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Chrystusa, jako mocy doskonalącej się w słabości (2 Kor 12,9), jako "pierwociny" przyszłego zmartwychwstania (1 Kor 15,20). Po nawróceniu Paweł poświęcił się bez reszty realizowaniu misji Bożej.